اثرات درمان با لووتیروکسین بر علایم بالینی و آزمایشگاهی موجود

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی اثر درمان با لووتیروکسین بر تعدادی از شاخص‌های موجود در مبتلایان به کم‌کاری زیربالینی تیروئید بود. مواد و روش‌ها: 27 فرد 17 تا 61 ساله با میانگین سنی 5/13±38 سال (8 مرد و 19 زن) و غلظت سرمی TSH اولیه mU/L 3/16-5 و (میانگین 2/5±4/8) و FT4I طبیعی وارد مطالعه شدند. پس از همسان‌سازی از نظر سن، میزان افزایش TSH و آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید، بیماران به طور تصادفی به دو گروه درمان با لووتیروکسین و دارونما تقسیم شدند. در گروه درمان با لووتیروکسین میزان دارو به نحوی تنظیم شد که غلظت TSH سرم در محدوده طبیعی قرار گیرد. متوسط دوز لازم لووتیروکسین 8/3±75 (100-50) میکروگرم در روز بود. فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، نمایه توده بدنی، علایم بالینی کم‌کاری تیروئید، غلظت کلسیم، فسفر، آلکالن فسفاتاز، کراتین فسفوکیناز، SHBG، پرولاکتین، آزمایش‌های عملکرد تیروئید، آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید، سطح لیپیدها، آپولیپوپروتئین A، B، LP(a) و پاراکسوناز در شروع و پایان مطالعه به طور همزمان در هر دو گروه بررسی شد. تمامی افراد به مدت 11 تا 14 (میانگین 6/0±12) ماه پیگیری شدند. یافته‌ها: 10 نفر در گروه لووتیروکسین و 13 نفر در گروه دارونما مطالعه را به پایان رساندند. افراد دو گروه از نظر سن، جنس و یافته‌های بالینی و آزمایشگاهی تفاوت معنی‌داری نداشتند. میانگین TSH در گروه درمان فعال از mU/L 2/8±1/11 به mU/L 2/1±3/1 (002/0p